Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τους νομικούς εκπροσώπους των συμβασιούχων, το Δικαστήριο πιθανολόγησε ότι οι αιτούντες εργαζόμενοι, αν και προσλήφθηκαν για την κάλυψη των αναγκών της πανδημίας, στην πραγματικότητα εξυπηρετούσαν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη τους.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης «το γεγονός αυτό, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, συνιστά κατάχρηση στη χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων, που επιβάλλει τη λήψη μέτρων προστασίας των εργαζομένων, προκειμένου να εξαλειφθούν οι συνέπειες της παράβασης του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικότερα της Οδηγίας 1999/70. Τέτοιο νομοθετικό μέτρο προστασίας στην ελληνική έννομη τάξη αποτελεί το άρθρο 8 παρ. του Ν. 2112/1920, η εφαρμογή του οποίου δεν κωλύεται από το άρθρο 103 παρ. 7 και 8 του Συντάγματος, διότι εν προκειμένω πρόκειται για ορθό χαρακτηρισμό των συμβάσεών τους ως αορίστου χρόνου και όχι για “μετατροπή” αυτών».
Η απόφαση αυτή σύμφωνα με τον νομικούς εκπροσώπους των συμβασιούχων «είναι εξαιρετικής σημασίας, αφού αφορά, όχι μόνο τους συμβασιούχους COVID – 19, αλλά εκατοντάδες εργαζόμενους “ορισμένου χρόνου” στους Ο.Τ.Α και στον δημόσιο τομέα εν γένει, οι οποίο εργάζονται υπό καθεστώς ανασφάλειας και “ομηρίας”, καλύπτοντας τις πάγιες διαρκείς ανάγκες των εργοδοτών τους. Τούτο διότι το σκεπτικό της απόφασης και η ερμηνεία των κρίσιμων διατάξεων της ενωσιακής και της εθνικής νομοθεσίας καθώς του του ελληνικού Συντάγματος, δίδει ένα επιπλέον ισχυρό επιχείρημα στη διεκδίκηση της αναγνώρισης των συμβάσεων ως αορίστου χρόνου».
Ακολουθεί η δικαστική απόφαση: View Fullscreen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου