Η κοροϊδία των εργαζομένων στο Δημόσιο για τους μισθούς

    Επί τέσσερα χρόνια που ασκεί την εξουσία η κυβέρνηση της ΝΔ ούτε 1 ευρώ αύξηση δεν έδωσε στους μισθούς των εργαζομένων στο δημόσιο, παρά το γεγονός ότι στα μνημονιακά χρόνια έγιναν περικοπές που φτάνουν μέχρι το 40%, καταργήθηκαν τα δώρα, πάγωσε με το μισθολόγιο των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ η διετία 2016-17, αυξήθηκε η φορολογία κι ο πληθωρισμός τρέχει με διψήφια νούμερα.

   Παραμονές των εκλογών ο κ.Μητσοτάκης υπόσχεται νέο μισθολόγιο από 1-1-24, που κυρίως θα αφορά -όπως λέει-τους νεοεισερχόμενους στο δημόσιο, κάτι σαν αύξηση του κατώτατου μισθού και στο δημόσιο τομέα. Δηλαδή ψίχουλα. Ταυτόχρονα εξήγγειλε αύξηση των οικογενειακών επιδομάτων από 20 έως 50 ευρώ, 10 μέρες πριν τις εκλογές. Η κοροϊδία σε όλο της το μεγαλείο. Τι τον εμπόδισε,αλήθεια, όλα αυτά -τα ελάχιστα-να τα πράξει κατά τη διάρκεια της τετραετίας του, αφού όπως λένε από το 2018 βγήκαμε από τα μνημόνια;

            Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό.

Γιατί επί τέσσερα χρόνια δεν δόθηκε καμιά αύξηση στους Δ Υ.;

Γιατί το μισθολόγιο του 2015,του ΣΥΡΙΖΑ, παγίωσε τις περικοπές των μνημονίων κι όχι μόνο αυτό, αλλά πάγωσε και τη διετία 2016-17;

Γιατί κανένα πολιτικό κόμμα δεν δέχθηκε να συναντήσει την ΑΔΕΔΥ , κατά τις περσινές απεργίες που έγιναν στις 6 του Απρίλη και στις 9 του Νοέμβρη με μοναδικό θέμα τις αυξήσεις των μισθών για να ζούμε με αξιοπρέπεια;

Γιατί κανενός δεν "ιδρώνει το αυτί" που οι μισθοί των ΔΥ είναι πετσοκομμένοι και καθηλωμένοι 13 χρόνια τώρα;

           Η απάντηση είναι απλή.

Ο κοινωνικός αυτοματισμός καλά κρατεί. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο είναι στοχοποιημένο, κι αυτό, δυστυχώς, περνά στην κοινωνία.

   Οι Δ.Υ. χαρακτηρίζονται συλλήβδην "τεμπέληδες" ,"ανίκανοι" ,"τροχοπέδη" στην ανάπτυξη της χώρας κλπ. Τι κι αν ο δημόσιος τομέας κράτησε τη χώρα όρθια στην περίοδο της πανδημίας. Τι κι αν όλο το πολιτικό σύστημα χαρακτήριζε ήρωες τους υγειονομικούς-που είχαν 30 νεκρούς στην πανδημία-και τους εκπαιδευτικούς που κράτησαν ζωντανή την εκπαιδευτική διαδικασία.

   Όλα αυτά ξεχάστηκαν γρήγορα για να επανέλθουμε στη στοχοποίηση.

     Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο μια κοινωνία να αποδέχεται,τε λικά, χωρίς να αντιδρά ότι ο μισθός του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού (734 ευρώ τον μήνα), το 2023, να είναι μικρότερος από του ανειδίκευτου εργάτη. Αυτό είναι το αξιακό σύστημα στη χώρα μας.

Οι προεκλογικές δεσμεύσεις, όπως έχει αποδείξει το παρελθόν, μηδαμινή αξία έχουν.

  Σημασία έχουν οι πολιτικές που ασκούνται όταν τα πολιτικά κόμματα έχουν την εξουσία.

Και σε ό,τι αφορά στους εργαζόμενους στο δημόσιο οι πολιτικές που ασκούνται 13 χρόνια τώρα είναι ίδιες από όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν.

Περικοπές,καθήλωση μισθών,μηδενικές αυξήσεις.

Αυτή ,δυστυχώς, είναι η πραγματικότητα.

Γι αυτό καλό είναι να μην έχουμε αυταπάτες. Οι πολιτικές δεν αλλάζουν με προεκλογικές υποσχέσεις. Χρειάζεται συνεχής αγώνας και διεκδίκηση για να αλλάξουν.

Δημ. Μπρατης Μέλος Ε.Ε ΑΔΕΔΥ.