Η συγκρότηση του νέου Πειθαρχικού Συμβουλίου ακολουθεί την κατάργηση πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων. Διαμορφώνεται δηλαδή μια πρωτόγνωρη νομικά και διοικητικά πραγματικότητα όπου ο εργαζόμενος δεν θα έχει το δικαίωμα επανεξέτασης της υπόθεσής του παρά μόνο στις δικαστικές αίθουσες. Προϋπόθεση για αυτή την επιλογή όμως είναι η οικονομική δυνατότητα και ταυτόχρονα η συνειδητή απόφαση εμπλοκής σε μια χρονοβόρα και εξαιρετικά ψυχοφθόρα διαδικασία. Πόσες και πόσοι άραγε θα μπορούν πραγματικά να το κάνουν αυτό;
Το νέο «Πειθαρχικό Συμβούλιο Ανθρώπινου Δυναμικού Δημόσιου Τομέα», θα στελεχώνεται αποκλειστικά από νομικούς του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Η θεσμοποίηση του εξοστρακισμού των εκπροσώπων των εργαζομένων, πολιτική που ήδη ίσχυε από τα τέλη Φλεβάρη στο Υπουργείο Παιδείας επεκτείνεται και στο υπόλοιπο Δημόσιο. Η επιλογή αυτή αποκαλύπτει την εχθρότητα με την οποία αντιμετωπίζει η κυβέρνηση της ΝΔ την συνδικαλιστική δράση και τον κόσμο της εργασίας. Η πολιτική αυτή όμως συμπληρώνεται και από την απόφαση να τεθούν εκτός πειθαρχικών συμβουλίων οι δικαστικοί, μια απόφαση που πλήττει καίρια και με τρόπο ανέκκλητο την απαίτηση για δίκαιη και αντικειμενική κρίση.
Μεγάλο προβληματισμό προκαλεί η επιλογή της διαμόρφωσης ενός εξαιρετικά αυστηρού πλαισίου ποινών όπου απουσιάζει η προσπάθεια σύνδεσης με όρους αναλογικότητας καθώς προβλέπονται ποινές με σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις ή και πρόστιμα που μπορεί να αγγίζουν ποσά χιλιάδων ευρώ. Παρατηρείται επιπλέον μια προσπάθεια- σε επίπεδο νομοτεχνικό και εννοιολόγησης- διεύρυνσης περιπτώσεων και προϋποθέσεων για τον προσδιορισμό των πειθαρχικών αδικημάτων. Διαμορφώνεται δηλαδή χώρος με τρόπο επιτηδευμένο ώστε ακόμη και δράσεις ή πρακτικές με συνδικαλιστικό πρόσημο να οδηγούν σε αντιμετώπιση με όρους τιμωρητικούς, με όρους ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης.
Η επίδειξη μιας πολιτικής τιμωρητισμού δεν οδηγεί σε ένα καλύτερο Δημόσιο. Η ανάγκη για ορθολογική, δίκαιη και αξιοκρατική αξιολόγηση διαδικασιών, δομών και προσωπικού παραμένει κρίσιμο στοιχείο για ένα Δημόσιο με όρους αποτελεσματικότητας. Η στόχευση αυτή δεν υπηρετείται από μια κυβέρνηση η οποία δεν έχει αλλάξει 6 χρόνια την πραγματικότητα της απουσίας από το 2011 κρίσεων για στελέχη διοίκησης σε μεγάλη σφαίρα του Δημόσιου. Αυτό έχει ως συνέπεια πολλές φορές τα στελέχη αυτά αν και ορισμένα και χωρίς να έχουν αξιολογηθεί να καλούνται να αξιολογήσουν υπαλλήλους. Ποια σχέση έχει αυτή η λογική που θυμίζει δίκτυα πατρωνίας με την ευρωπαϊκή θεσμική και διοικητική πραγματικότητα αλλά και με τις ανάγκες των καιρών; Η αξιοκρατία και η λογοδοσία αποτελούν θεμελιακά στοιχεία της δίκαιης και ορθολογικής λειτουργίας του Δημοσίου και πρέπει να γίνουν όχημα βελτίωσης των Δημοσίων Υπηρεσιών και όχι εργαλείο στοχοποίησης του κόσμου της εργασίας στο Δημόσιο ως μέσο απόκρυψης ευθυνών για την υποστελέχωση και την υποχρηματοδότηση.
Η αντίφαση αυτή αποτυπώνει και τον επικοινωνιακό χαρακτήρα των παρεμβάσεων της κυβερνητικής πολιτικής η οποία εστιάζει στην ανάγκη άρσης της μονιμότητας η οποία αποτελεί εδώ και 114 χρόνια θεσμική εγγύηση για τη λειτουργία του κράτους αλλά και ισχυρό εμπόδιο σε λογικές κομματισμού, ευνοιοκρατίας και σύγχρονου κοτζαμπασισμού.
Σε περιόδους γεωπολιτικών ανακατατάξεων η παρουσία ενός ισχυρού Δημοσίου Τομέα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση και δικλείδα ασφαλείας για το κράτος και την κοινωνία στην οποία ζούμε, αποτελεί ανάγκη των καιρών και όχι απλά συνδικαλιστικό αίτημα. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους στο Δημόσιο να ζουν και να εργάζονται με όρους δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας.
Από την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου