Η Ελλάδα του σήμερα βιώνει μια ιδιόμορφη πραγματικότητα όπου αποκλεισμοί και ευημερία συνυπάρχουν για τους πολλούς και τους λίγους αντίστοιχα και διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα, αυτή των κοινωνικών ανισοτήτων που διαρκώς βαθαίνουν και οξύνονται.
Στις μέρες μας θεωρείται πλέον προνόμιο και όχι δικαίωμα η δυνατότητα στέγασης ενώ την ίδια ώρα διαμορφώνονται όροι εντατικοποίησης της εργασίας(ρύθμιση που επιτρέπει τις 13 ώρες εργασίας την ημέρα και την 6η ημέρα την εβδομάδα) όταν άλλες χώρες ερευνούν τη δυνατότητα για τετραήμερη εργασία ως απότοκο της εξέλιξης της τεχνολογίας.
Η Ελλάδα του σήμερα είναι μια χώρα η οποία είναι ουραγός στο πεδίο των μισθολογικών απολαβών και της αγοραστικής δύναμης και της οποίας οι πολίτες τρέμουν τον επόμενο λογαριασμό ρεύματος. Είναι η χώρα όπου οι δαπάνες για τρόφιμα περιορίζονται και το ποσοστό των πολιτών που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις δαπάνες για οδοντιατρική περίθαλψη αυξάνεται.
Το Ε.Σ.Υ βιώνει δυστοπικές πια στιγμές –με τους ανθρώπους του να αντιμετωπίζουν οδυνηρά τις συνέπειες της εργασιακής εξουθένωσης ενώ οι ελλείψεις και τα κενά διαμορφώνουν χαρακτηριστικά οριακά ως προς τη λειτουργία του. Μια λειτουργία η οποία υπονομεύεται και από την πολιτική μετασχηματισμού του σε ένα σύστημα ιδιάζουσας και με όρους εσωτερικής πια ενσωμάτωσης του ιδιωτικού τομέα. Η περίπτωση των απογευματινών χειρουργείων είναι ενδεικτική της θεώρησης που πλέον κυριαρχεί.
Στον χώρο της Παιδείας η κυρίαρχη αγωνία της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι η επίδειξη ενός αυστηρού διοικητισμού με υπέρμετρη γραφειοκρατία ενώ η κυρίαρχη πια κατεύθυνση είναι η ενίσχυση της ιδιωτικής λειτουργίας της ανώτατης εκπαίδευσης. Την ίδια ώρα νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί, αναπληρώτριες και αναπληρωτές καλούνται με μισθούς εξαθλίωσης να ζήσουν μακριά από τα σπίτια τους και τις οικογένειες τους πληρώνοντας πανάκριβα ενοίκια στις τουριστικές περιοχές.
Στη δραματική αυτή σύνθλιψη της καθημερινότητας, στην εκρηκτική χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης, στην υπονομευτική για την κοινωνική συνοχή οικονομική ασφυξία στην οποία περιέρχονται τα νοικοκυριά, η επιλογή της κυβέρνησης είναι η συνέχιση της επιδοματικής πολιτικής ως εργαλείο κοινωνικής μηχανικής, μια πολιτική που λειτουργεί συμπληρωματικά αλλά και θεσμοποιεί ταυτόχρονα την υποχώρηση του κοινωνικού κράτους.
Ο θρυμματισμός της κανονικότητας αλλά κυρίως η φτωχοποίηση των πολιτών έχει πια στοιχεία μόνιμης παρουσίας. Μια φτωχοποίηση που έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τις προκλητικές αποφάσεις των διοικήσεων των τραπεζών οι οποίες και επεφύλαξαν στους εαυτούς τους υπέρογκες αυξήσεις μέσω της έγκρισης αντίστοιχων bonus.
Το ουσιαστικό ωστόσο ζήτημα που αναδύεται μέσα από τις επιλογές της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι μια στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή αποστασιοποίησης από την ανάγκη υποστήριξης ενός λειτουργικού Δημόσιου Τομέα αλλά και της απομείωσης του αξιακού φορτίου των δημόσιων αγαθών. Μια πολιτική που αποτυπώνεται από την επιλογή της υποστήριξης των ιδιωτικών πανεπιστημίων, στην επιλογή της εγκόλπωσης του ιδιωτικού τομέα στο Ε.Σ.Υ ή την προσπάθεια εισδοχής στελεχών του ιδιωτικού τομέα στη Διοίκηση των Δημόσιων Οργανισμών.
Παρά τις προσπάθειες απαξίωσης και αποδόμησης του αξιακού φορτίού του Δημοσίου Τομέα ωστόσο το εκκρεμές αλλάζει. Η σημασία δηλαδή της παροχής δημόσιων αγαθών για όλες και όλους ως μοχλός διασφάλισης της κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και η λειτουργία του Δημόσιου Τομέα ως κρίσιμος παράγοντας για την ανταπόκριση της χώρας στις απαιτήσεις των καιρών και σε γεωπολιτικό επίπεδο δίνει ένα νέο νόημα στην ανάγκη για ένα ισχυρό Δημόσιο στο σήμερα και στο αύριο. Σήμερα είναι πιο ισχυρή από ποτέ η ανάγκη για μια άλλη προσέγγιση, για ένα άλλο κράτος. Ένα κράτος αποτελεσματικό αλλά και ανθρώπινο, ψηφιακό μα και πράσινο. Με άξονα λειτουργίας την αξιοκρατία και μια δημόσια διοίκηση η οποία θα αποτελεί το όχημα ενίσχυσης του μηχανισμού της κοινωνικής κινητικότητας, υπεράσπισης των μη προνομιούχων και η οποία θα λειτουργεί ως πυκνωτής στο χρόνο των διεργασιών που θα καταστήσουν τη χώρα ικανή να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.
Είναι ανάγκη η ΑΔΕΔΥ να αγωνιστεί για να αναδείξει τον αναχρονισμό αυτό των στοχεύσεων της συντήρησης και να απαιτήσει την ενίσχυση, αξιακή και λειτουργική, του δημόσιου τομέα.
Είναι απόλυτη προτεραιότητα επιπρόσθετα, να θέσει η ΑΔΕΔΥ το ζήτημα της ανάγκης αύξησης των μισθών και καταπολέμησης της ακρίβειας αλλά και αντιμετώπισης του ζητήματος της στέγασης. Τα δύο αυτά ζητήματα διαμορφώνουν με τρόπο καταλυτικό την ποιότητα ζωής σήμερα και μαζί με το εξαιρετικά κρίσιμο θέμα της ενεργειακής φτώχειας συνθέτουν το ψηφιδωτό που ταλανίζει τους πολίτες. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος πια για άλλες εργαλειοποιήσεις με επικοινωνιακό πρόσημό, δεν υπάρχει πια περιθώριο για διαχειριστικού χαρακτήρα παρεμβάσεις που δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του. Το 2024 υπάρχει ανάγκη και απαίτηση ως κρίσιμο στοιχείο διασφάλισης της κοινωνικής συνοχής η αντιμετώπιση της φτωχοποίησης να γίνει πράξη και να μην παραμείνει ευχή. Είναι ανάγκη των καιρών, απαίτηση των πολλών, βασική συνθήκη για την υπεράσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατικής λειτουργίας.
Ιδιαίτερα για τους ανθρώπους του Δημοσίου Τομέα που υφίστανται τόσα χρόνια πια τη διακριτική μεταχείριση σε βάρος τους, ιδιαίτερα στο πεδίο των μισθολογικών απολαβών αλλά και της φορολογικής αντιμετώπισης είναι πια ώρα για αλλαγή πολιτικής. Είναι θέμα δικαιοσύνης και αντιμετώπισης με όρους ισοτιμίας και αξιοπρέπειας.
Η ΑΔΕΔΥ εκτός όμως από δύναμη δράσης και παράγοντας παρέμβασης για τα ζητήματα αυτά οφείλει να διαμορφώσει πολιτική και εν όψει της συνταγματικής αναθεώρησης που θα ακολουθήσει. Ο κίνδυνος συνταγματοποίησης του νεοσυντηρητισμού προβάλλει ιδιαίτερα ισχυρός για τα συλλογικά δικαιώματα, το κράτος δικαίου, την κοινωνική συνοχή και τα δημόσια αγαθά, το περιβάλλον. Οφείλουμε να διαμορφώσουμε τους όρους με τους οποίους θα αναδείξουμε τα θέματα που κρίνουμε σημαντικά στη δημόσια συζήτηση που θα συνοδεύσει την αναθεώρηση. Η εξασφάλιση ότι Παιδεία και Υγεία θα μείνουν υπό την ευθύνη της κεντρικής κυβέρνησης, η διασφάλιση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, η αποτροπή της δυνατότητας να μεταβιβαστεί η διοίκηση δημοσίων οργανισμών και υπηρεσιών σε στελέχη του ιδιωτικού τομέα, η προστασία του περιβάλλοντος, η διασφάλιση της ισότιμης πρόσβασης στα δημόσια αγαθά και υπηρεσίες για το σύνολο των πολιτών, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των συλλογικών δράσεων αποτελούν βασικούς άξονες πάνω στους οποίους θα πρέπει να κινηθεί η παρέμβαση αυτή.
ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ!
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
Αυξήσεις στους μισθούς μας 10%, άμεσα, για
να καλυφθούν οι απώλειες από τον φετινό πληθωρισμό Συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στο
Δημόσιο Κατάργηση της εισφοράς 2% υπέρ της ανεργίας Ξεπάγωμα της διετίας 2016 – 17 Αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ Επαναφορά 13ου – 14ου μισθού Αύξηση και επέκταση του επιδόματος
επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας. Καμία περικοπή του. Στήριξη του ΕΣΥ με γενναία χρηματοδότηση.
Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας και στα σχολεία. Μείωση του
αριθμού των μαθητών στο 1:15. Κατάργηση του Νόμου Χατζηδάκη (Ν4808/21)
και του Ν. 5053/23 (Γεωργιάδη) για τα εργασιακά, καθώς και κατάργηση όλων των
νόμων που ιδιωτικοποιούν την κοινωνική ασφάλιση – Επαναφορά του Ν. 1264/82. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για να
καλυφθούν τα χιλιάδες οργανικά κενά που υπάρχουν στο Δημόσιο, ιδιαίτερα στους
τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης κ.ά. Οχι στις ιδιωτικοποιήσεις Δημόσιων
οργανισμών και φορέων. Από τη ΔΗΣΥΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου