Η στοχοποίηση των εργαζομένων στο Δημόσιο, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Έχει βαθιές ρίζες.
Μπορεί τελευταία αυτό να γίνεται με πολύ μεγαλύτερη ένταση από την παρούσα κυβέρνηση, αλλά σίγουρα υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια.
Ποιος, αλήθεια, δεν θυμάται την ανεκδιήγητη δήλωση, το 2011, του Ανδρέα Λοβέρδου, υπουργού τότε, πως "1.000.000" Δημόσιοι Υπάλληλοι ταλαιπωρούν 10.000.000 πολίτες. Το άκρον άωτον του λαϊκισμού.
Η στοχοποίηση, προφανώς, και δεν είναι τυχαία. Ρίχνουν τους εργαζόμενους στο Δημόσιο " βορά" στον μύλο του κοινωνικού αυτοματισμού για να καλύψουν τις δικές τους ευθύνες, τα δικά τους λάθη.
Αλλά τι είναι τελικά αυτός ο κοινωνικός αυτοματισμός;
Για να τον διαπιστώσει κανείς αρκεί να μπει στην ιστοσελίδα της ΑΔΕΔΥ και να διαβάσει τα σχόλια κάτω από οποιαδήποτε αίτημα όπως: Προσλήψεις, αυξήσεις στις αποδοχές, επαναφορά 13ου και 14ου μισθού, καλύτερες συνθήκες εργασίας, χρηματοδότηση κλπ. Αν, δε, έχει προκηρυχθεί και απεργία τότε τα σχόλια, σε αρκετά μεγάλο βαθμό, είναι εμετικά.
Γιατί, αλήθεια, τόση εμπάθεια για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο;
Και, τελικά, ποιοι εργάζονται στο Δημόσιο; Ποια είναι η ταυτότητά τους;
Καταρχάς από το 1994, που ψηφίστηκε ο Νόμος Πεπονή ο Ν.2190, όλοι οι Δ.Υ προσλαμβάνονται με διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, μέσα από αξιοκρατικές διαδικασίες. Εδώ, λοιπόν, και 31, τουλάχιστον, χρόνια υπηρετούν στο Δημόσιο υπάλληλοι που προσλήφθηκαν με αξιοκρατικές διαδικασίες και χωρίς κανένα μα κανένα ρουσφέτι. Προσλήφθηκαν δηλαδή οι καλύτεροι. Άνθρωποι με γνώσεις, πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά. Αυτή είναι η αλήθεια.
Προσλαμβάνονται, έτσι, αξιοκρατικά, δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί, νοσηλευτές, μηχανικοί, υπάλληλοι υπουργείων κλπ. Αυτούς " βρίζουν" πολλοί με τα σχόλιά τους, πέφτοντας στην παγίδα του κοινωνικού αυτοματισμού. Βέβαια, αρκετοί από αυτούς που βρίζουν δεν πέρασαν ούτε απέξω από το ΑΣΕΠ ή πέρασαν κι η πόρτα ήταν κλειστή. Δεν μπόρεσαν να τη διαβούν. Κι έτσι εξηγείται ως ένα βαθμό κι η στάση τους. Όμως μια κοινωνία οφείλει να λειτουργεί με κριτική σκέψη και να μην πέφτει θύμα της στοχοποίησης που επιχειρείται κάθε φορά από τις κυβερνήσεις. Να σκέφτεται ότι πχ σε ένα νοσοκομείο όπου μια νοσηλεύτρια έχει 40 ασθενείς δεν φταίει η νοσηλεύτρια, που δίνει τον καλύτερό της εαυτό, αλλά οι κυβερνήσεις που έχουν αφήσει τα νοσοκομεία με 45% λιγότερο προσωπικό.
Αυτό σημαίνει ότι όλα είναι τέλεια στο Δημόσιο και δεν υπάρχουν "κακοί" Δημόσιοι υπάλληλοι ή επίορκοι;
Προφανώς και υπάρχουν και τέτοιοι.
Εξάλλου ακριβώς γι αυτούς τους λόγους τα τελευταία χρόνια απολύθηκαν 1200.
Μάλιστα, η ΑΔΕΔΥ, είναι ιδιαίτερα σκληρή γι αυτούς τους υπαλλήλους και ζητά την άμεση απομάκρυνσή τους.
Όμως οι περιπτώσεις αυτές είναι ελάχιστες. Μια ισχνή μειοψηφία. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στο Δημόσιο επιτελεί ευσυνείδητα το έργο της και δίνει και πέρα από τις δυνάμεις της.
Κι αυτό το συναντάμε καθημερινά στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα υπουργεία, παντού.
Γι αυτό, λοιπόν, ας συνειδητοποιήσουν κάποιοι ότι οι Δ.Υ. δεν είναι "απέναντι". Δεν είναι ο εχθρός.
Είναι εργαζόμενοι κι αυτοί, όπως όλοι, με άθλιους μισθούς, που προσπαθούν με τα μέσα που τους διατίθενται να κάνουν τη δουλειά που τους έχει ανατεθεί, να εξυπηρετούν δηλ τον πολίτη, με βάση τα όσα προβλέπουν οι νόμοι.
Δημ. Μπράτης Μέλος Ε.Ε ΑΔΕΔΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου