Οι εξαγγελίες στη ΔΕΘ , οι φρούδες ελπίδες για τον 13ο μισθό , η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους κι ο ρόλος των συνδικάτων.

   Σε λιγότερο από δυο μήνες από τώρα, στις 6 του Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη, ο πρωθυπουργός θα κάνει την καθιερωμένη ομιλία του για τα οικονομικά κι όλα τα ΜΜΕ παρουσιάζουν από τώρα, μέσω των γνωστών διαρροών, τα μέτρα που θα εξαγγείλει για τη λεγόμενη μεσαία τάξη, τους ευάλωτους κλπ.

    Υπάρχουν μάλιστα και κάποιοι "αφελείς" που πιστεύουν και διακινούν ότι στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός θα ανακοινώσει τουλάχιστον την επαναφορά του 13ου μισθού.

   Τι κι αν ο αρμόδιος υπουργός Οικονομικών ο κ. Πιερρακάκης το απέρριψε κατηγορηματικά, τι κι αν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έκανε το ίδιο ,υπάρχουν ορισμένοι που νομίζουν ότι η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού είναι κάτι που θα προέλθει από την καλή προαίρεση των σημερινών κυβερνώντων. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν πρόκειται, σε καμιά περίπτωση, να ικανοποιήσει το αίτημα γιατί οι προτεραιότητές της είναι διαφορετικές. Κι αυτό το έχει πει ξεκάθαρα. Φρούδες ελπίδες, λοιπόν.

   Η χώρα μας είναι τελευταία, από πλευράς αγοραστικής δύναμης, στην Ευρώπη των 27 σε ό,τι αφορά στους μισθούς των εργαζομένων. Μας ξεπέρασε η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Ουγγαρία. Σε λίγο, πιθανόν, να μας περάσει και η Αλβανία.

    Τα όποια μέτρα εξαγγελθούν στη ΔΕΘ δεν πρόκειται να λύσουν κανένα ζήτημα, αν δεν υπάρξει αλλαγή πολιτικής. Αν δεν στηριχθούν με γενναία μέτρα τα εισοδήματα των εργαζομένων για να μπορούν να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια, για να μπορούν να ζουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Είναι αδιανόητο στις σημερινές συνθήκες οι εκπαιδευτικοί να αμείβονται με 800ε οι υγειονομικοί με 680 , οι γιατροί με 1200 κλπ. Οι χαμηλοί μισθοί έχουν ως αποτέλεσμα την φυγή χιλιάδων νέων στο εξωτερικό, που τους σπούδασε η πατρίδα μας, αλλά και την μη ανάληψη υπηρεσίας στο Δημόσιο -φέτος παραιτήθηκαν πχ 1200 αναπληρωτές-με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους πολίτες. Τα τεράστια κενά στην υγεία και στην παιδεία, πρωτίστως, υποβαθμίζουν την ποιότητα των υπηρεσιών κι υπάρχουν πολλοί πλέον που στρέφονται στις ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας παιδείας κλπ. Είναι προφανές ότι οι ιδιωτικοποιήσεις κρίσιμων τομέων του Κράτους γίνονται πλέον στα κρυφά και μέσω της διαρκούς υποβάθμισης των δημόσιων υπηρεσιών. Έτσι δίπλα στα νοσοκομεία ξεφυτρώνουν ιδιωτικές κλινικές, εργαστήρια, διαγνωστικά κέντρα κλπ. Ξένες πολυεθνικές δαπάνησαν το ποσό των 500.000.000 ε για αγορά ιδιωτικών σχολείων -βλέπουν προφανώς αύξηση του αριθμού των μαθητών στα ιδιωτικά- και ο ρυθμός των ιδιωτικοποιήσεων συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση. Αυτό που χτίστηκε στη δεκαετία του 1980 και ζήσαμε για πολλά χρόνια ως κοινωνικό κράτος (Υγεία-Παιδεία-Κοινωνική Ασφάλιση κλπ) καταρρέει.    Όποιος έχει χρήματα θα σπουδάζει, όποιος έχει χρήματα θα έχει υπηρεσίες υγείας κλπ.

   Απέναντι σε αυτή την κατάσταση που διαμορφώνεται ο ρόλος των συνδικάτων είναι κρίσιμος.

    Χωρίς βερμπαλισμούς και μεγαλοστομίες χρειάζεται να μιλήσουν στους εργαζόμενους με απλή και κατανοητή γλώσσα. Ότι δηλ. για να αλλάξει αυτή η πολιτική χρειάζεται σκληρός ,μεθοδικός κι ενωτικός αγώνας, αρχής γενομένης από το συλλαλητήριο της ΔΕΘ. Μόνο μέσα από έναν ενωτικό αγώνα των εργαζόμενων του Δημόσιου και του Ιδιωτικού Τομέα μπορεί να υπάρξει αλλαγή.

     Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Δημ. Μπράτης Μέλος Ε.Ε ΑΔΕΔΥ.