Ένας ευλογος προβληματισμός

       Χωρίς καμία αμφιβολία οι εργαζόμενοι σήμερα βιώνουν μια κυβερνητική πολιτική που προσθέτει προβλήματα στους εργαζόμενους αντί να επιλύει και το χειρότερο μια πολιτική πού αμφισβητεί τα πάντα, αμφισβητεί την μία μετά την άλλη τις με κόπους και αγώνες κατακτήσεις των εργαζομένων και του Συνδικαλιστικού κινήματος

      Και το ερώτημα που μπαίνει είναι αν υπάρχει Συνδικαλιστικό κίνημα να αντικρούσει αυτήν την πολιτική, να μπει εμπόδιο σ' αυτήν την αμφισβήτηση, σ' αυτήν την επίθεση.

         Πολύ φοβάμαι πως όχι. 

Αν λάβουμε υπόψιν μας την σημερινή ενασχόληση των συνδικάτων, θα δούμε ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη.΄        Κατ΄ αρχήν ας δούμε την  ΑΔΕΔΥ που σε λίγους μήνες  τελειώνει και αυτή η τριετής ακέφαλη θητεία της, όπου, όπως και στις προηγούμενες, δεν κατάφεραν οι παρατάξεις να βρουν σημείο επαφής - συνεννόησης και να εκλέξουν Πρόεδρο, τίτλο που τείνει να ξεχαστεί

   Χαρακτηριστική περίπτωση επίσης είναι η άλλοτε μαχητική ΠΟΕΔΗΝ, που σήμερα αρκείται στην αυτοπροβολή του προεδρεύοντος ο οποίος υποκαθιστά στα ΜΜΕ τους Διοικητές και το Γρ. Τύπου του υπουργού, παρεμβαίνοντας επί παντός επιστητού και μάλιστα εκτός αρμοδιοτήτων, με τα προβλήματα όλα σχεδόν στον αυτόματο πιλότο.

   Στον αυτόματο πιλότο βέβαια και όλο το υγειονομικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, όπου παρά τα τόσα συμβαίνοντα  στον χώρο μας, εκτός μερικών μεμονωμένων και ελάχιστων περιπτώσεων, υπουργείο και Διοικήσεις κάνουν ότι θέλουν, έχοντας δυστυχώς στο πλάι τους την ΔΑΚΕ,  που σε πολλούς χώρος παρουσιάζεται και καμουφλαρισμένη ως ΑΚΕ, να αρκείται στον ρόλο του  ΔΕΞΙΟΥ Ψάλτη, πώς όλα είναι καλά καμωμένα γι'  αυτό και η ήττα της στις πρόσφατες εκλογές της ΠΟΕΔΗΝ.